Nedugo nakon ispraćaja doajena zrenjaninske pozorišne scene, Budimira Pešića, Narodno pozorište „Toša Jovanović“ ovih dana ostalo je i bez svog dugogodišnjeg člana dramskog ansambla, Miloja Buce Ivanovića.
Unekoliko sličnih tatarskih biografija, barem kada je reč o vremenu stupanja u ansambl zrenjaninskog teatra i provedenim sezonama u njemu, ove dvojice glumaca, (obojica, u razmaku od jedne godine, pristigla iz Narodnog pozorišta u Mostaru i provela u Zrenjaninu više od tri decenije) radi se o dva sasvim različita umetnička habitusa, mada je, po rečima samog Ivanovića, kao znatno mlađi kolega, upravo u Mostarskom pozorištu, od Budimira Pešića dobijao prve prave i dragocene savete za svoj glumački rad. Miloje Buca Ivanović debitovao je na dramskoj sceni Narodnog pozorišta „Toša Jovanović“ 28.09.1975. godine, malom ulogom u kolažnoj predstavi sačinjej od tekstova više autora, pod nazivom „Gradilište“ u režiji dr Jovana Putnika. Posle amaterskog rada u Beogradu i kratkog boravka u Mostaru, za Miloja Bucu Ivanovića, u zrenjaninskom pozorištu usledio je dug i istrajan posao formiranja sopstvenog glumačkog izraza. U nizu manjih uloga koje su usledile, samo se nazairao scenski kredo ovog glumca, naročito u predstavama: „Pelinovo“, Komanina, „Romantične duše“, Cankara, „Priče iz bečke šume“, E.fon Horvata, „Čudo u Šarganu“, Simovića i drugih. Sa predstavom „Samoubica“, N.Erdmana (Feđa), pa u nizu koji sledi („Ženska komedija“, H.Milera, „Kiseonik“, Đukića, „Pokopano dete“„ Šeparda, „Talac“, Bijena, a naročito ulogama Ćida u Zečevićevoj „Pivari“ i Podstanara u „Balkanskom špijunu“, Kovačevića, Miloje Buca Ivanović, u nekoliko sezona, zaokružuje svoj opus ekspresivnog ali i modernog glumačkog izraza koji će mu docnije, manje više, ostati kao znak prepoznavanja. NJegove sposobnosti kulminiraju u, za pozorište značajnim predstavama kao što su „Hamlet u selu Mrduša donja“, Brešana, (Mile Puljiza) – nagrada na susretima vojvođanskih pozorišta – i „Voćni dan“, Stojanovića, (Pile). Blistave trenutke doživljava i u duhovitoj, dugo igranoj duo-komediji Kapora, „Kraj vikenda“ sa Svetlanom Utješanović i, osobito kao Higins u „Pigmalionu“, Šoa. Od tada, već sa dokazanim glumačkim šarmom, uspešno igra u čitavom nizu predstava zrenjaninskog teatra kao iskusan interpretator najraznovrsnijih likova u svim žanrovima. Duhovit u vodviljima i inscenacijama Nušića, („Kidaj od svoje žene“ i „Pokvarenjak“, Kunija, „Gospođa ministarka“, Nušića, staložen i promišljen u dramskim ulogama („Đeneral Milan Đ. Nedić“, Kovačevića, i „Arturo Ui“, Brehta)
Posebno mesto zauzima pedagoški rad Miloja Buce Ivanovića u sopstvenom studiju koji je započe svoj rad sredinom devedesetih godina, i trajao sve do njegove smrti. Vodio ga je delom samostalno, potom sa Svetlanom Utješanović a na kraju i sa mladom koleginicom Vesnom Varićak. S osnovnom idejom da u tri starosne kategorije, od nižeg osnovnoškolskog, preko polaznika iz viših razreda do najstarijih, srednjoškolaca, decu i mlade obuči osnovnim vrlinama scenske igre i govora i dovede ih tokom jedne godine do javnih nastupa, njihovo detinjstvo i mladost učini lepšim i što je više saglasnim sa pozorišnom umetnošću u celini, – njegov dramski studio ubrzo postaje svojevrsna pripremna škola za one, koji su histrionaki zanat odabrali za svoje životno opredelenje. Za 25 godina rada i postojanja dramskog studija Miloja Buce Ivanovića za pozorišnu akademiju stasalo je, primljeno i uspešno završilo desetak i nešto više polaznika i većina od njih uveliko žive svoj život profesionalnih glumaca na scenama u Zrenjaninu, Beogradu i Novom Sadu.
.jpg)
.gif)
.gif)
