Bračni i partnerski odnos ne svodi se nužno na "mi"

Svaki ljubavni partnerski odnos prolazi kroz određene faze razvoja. Većina parova u romantičnoj fazi u kojoj su zaljubljeni, idealizuju jedan drugoga u skladu sa sopstvenom predstavom o idealnom partneru.

U ljubavnoj vezi partneri ostvaruju potrebu za afektivnim vezivanjem, odnosno razvijaju emocionalnu vezanost koja se ispoljava specifičnom emocionalnom komunikacijom svakog partnera.

Svaki partnerski odnos je mesto ostvarivanja ove potrebe ali i mesto ličnog rasta i razvoja svakog partnera ponaosob, jer svako u vezu ulazi sa navikama koje je stekao kroz afektivno vezivanje u svojoj primarnoj porodici.

Ne postoje dve osobe koje su apsolutno saglasne po pitanju rasporeda prioriteta zadovoljavanja potrebe za sigurnošću, za ljubavlju, intimom, romantikom i izražavanjem seksualnosti u partnerskom odnosu.

Partnerski odnos jeste rađanje novog bića odnosno same zajednice, odnosa. Kada na takav način posmatramo odnos, zauzimamo realan stav prema sebi, partneru i zajednici i zadržavamo granice sopstvene jedinstvenosti, koja se odnosi i na naše druge uloge koje ne moraju biti u vezi sa partnerom (uloga ćerke, majke, oca, prijatelja, bivše devojke/momka, bivše žene/muža, profesionalna uloga – ekonomista, pisac, lekar, krojač…).

Svako ima pravo da, u skladu sa svojim željama i potrebama, sa partnerom deli doživljaje koji su u vezi sa nekom od spomenutih uloga. Ko sam „ja“? Ko si „ti“? Ko smo „mi“? – realan je poredak u svakom odnosu. Međutim, dešava se da partneri zanemare sopstveno „ja“ i „ti“ u odnosu, onda kada se vode uverenjem da su jedno. To se dešava kada smatraju da u braku (zajednici) treba da funkcionišu kao jedno biće, verujući da je to vrhunac ljubavnog odnosa. U tom slučaju reč je o psihološkoj simbiozi.

Osoba koja ima simbiotski odnos sa partnerom sklona je posesivnom ispoljavalju vezanosti za partnera, što dovodi do toga da druga osoba ima doživljaj gubitka slobode. Tada mogu nastati problemi u odnosu, kada partner sa simbiotskim karakterom doživljava da se žrtvuje za „mi“ i odriče se svoje individualnosti i slobode, a sa druge strane ne nailazi na jednaku „žrtvu“. Posledica su neprijatne neadekvatne emocije ljubomore, ljutnje, tuge, prvenstveno iz straha da ako se otvoreno i direktno saopštavaju potrebe, želje, osećanja, može doći do gubitka emotivnog odnosa.

Brak, ljubavna parnerska zajednica se konstantno razvija. Nužno je ulagati trud da bi se prilagođavali promenama koje su sastavni deo života svakog pojedinca, a onda i samog partnerskog odnosa. Tek u otvorenoj komunikaciji u kojoj jedno drugome izražavaju svoje potrebe i želje uz uvažavanje prava partnera da iznese svoj stav, mogući su kompromisi kojima se jača zajednica, i neguje individualnost svakog partnera! Bez otvorenog odnosa kompromis gubi pravi smisao i postaje izgovor najčešće trpljenja nezadovoljstva u odnosu.