Jedno od sela koje ove godine obeležava 100 godina postojanja je Banatsko Višnjićevo. Zbog ekonomske migracije ovo selo je danas najmanje dobrovoljačko naselje u Vojvodini, gde imaju samo jednu želju, da sačuvaju istorijsku građu o nastanku naselja.
Kada je velika Austrougarska napala malu Srbiju, brojni pečalbari, Srbi iz Amerike su se prijavili za dobrovoljce da brane otadžbinu. Deda Danila Drče, Dane Glušica je jedan od njih.
– Preživeo je rat i sagradio kuću u Banatskom Višnjićevu. Još se prepričava porodično predanje da je deda Dane bez razmišljanja krenuo u rat, ostavio posao u Americi, preplovio pola sveta, a jedva se spasao pred dolazak u Grčku, pošto je brod napadnut. Da li su naišli na minu, ili je brod torpedovan, tako da od 500 ljudi, negde 120, 130 ljudi je ostalo živih. Što je interesantno, deda nije bio plivač, nije znao da pliva, ali se po priči, uhvatio za neku dasku koja je plutala na vodi i tako je preživeo – priča Danilo Drča.
Dobrovoljci su uglavnom bili sa prostora Like, Dalmacije, Korduna ili Vojvodine. Rizikovali su svoj, ali i živote svoje porodice, jer su poticali sa područja koje je pripadalo neprijatelju u ratu.
Hadži Borislav Novaković iz Udruženja ratnih dobrovoljaca 1912-1918 kaže da je Prva srpska dobrovoljačka divizija, kao prva jedinica koja je formirana u Rusiji, formirana od austrougarskih vojnika koji su se predali Rusima.
„Nisu smeli govoriti, svako svoje pravo ime. Saznanjem o njima, a znali su gde im je porodica, i njihova porodica bi stradala – navodi Novaković.
Nakon Prvog svetskog rata i posle pojedinačnih doseljavanja Jove Marinkovića, Baje Stankovića počelo je 1921. grupno doseljavanje u Banatsko Višnjićevo. Prve grupe ljudi nastanjivale su se u velikoj štali koja se pružala dobrim delom budućeg sela. Za veoma kratko vreme prostor se popunio pa su oni koji su pristizali kasnije podizali sebi privremeni krov u vidu kolibe. Ljudi koji se do tada nisu poznavali počeli su da žive složno. Nekoliko porodica se moralo smestiti na obližnji salaš velikoposednika Rečaja. U 1922. i 1923. pristižu nove grupe doseljenika i počinje planska izgradnja mesta. Na jednom zboru meštana odlučeno je da se mestu da ime po guslaru Filipu Višnjiću. (deo iz knjige Partizansko Razvođe Ilije Bjelića).
Malobrojni potomci koji još žive u Banatskom Višnjićevu čuvaju sećanje i ponose se osnivačima sela, a bilo je 153 porodice. Danas selo ima ukupno toliko stanovnika. Zato u Banatskom Višnjićevu traže načina da se spomen-soba posvećena dobrovoljcima sačuva i premesti iz neuslovne zgrade škole koja blizu dve decenije nema nijednog đaka.
Školska zgrada u Banatskom Višnjićevu prve đake primila je u školskoj 1928-29.
.gif)
.gif)
