U prvoj polovini XIX veka centar zanatstva Torontalske županije bio je Veliki Bečkerek. Među brojnim zanatima koji su negovani u gradu izdvaja se jedan po mnogo čemu specifičan. Ovo zanimanje se u to vreme zvalo lebceldersko (nem. Lebzelter). Naziv je došao sa nemačkog govornog područja, kao doduše i samo zanimanje. Kasnije, od kraja XIX veka, ime zanimanja trpi brojne izmene kako bi se što više približio srpskom jeziku, pa su danas u upotrebi reči kao što su leceder, licider ili licidar.
Prvobitno se leceder bavio proizvodnjom peciva od meda (medenjaci), ali tokom vremena njegovi proizvodi postaju predmeti od testa, čija je osnovna funkcija pre svega dekorativna i ne toliko jestiva. Usled poznavanja rada sa pčelinjim voskom većina lecedera je ovladala i voskarskim zanatom, kako bi proširili svoju prvobitnu delatnost. Takav je bio slučaj i sa bečkerečkim lecederima.
Najznačajnija bečkerečka lecederska radionica bila je ona porodice Popović, u kojoj se zanat prenosio bar u tri generacije. Najstariji član ove porodice bio je Petar Popović (1799-1831). Značajne podatke o ovom lecederu nam daje njegov nadgrobni spomenik koji se čuva u Narodnom muzeju u Zrenjaninu. Natpis sa nadgrobnika nam kazuje da su u vreme njegove prerane smrti od kolere Petrovi roditelji još uvek bili živi, da je imao braće, kao i to da je bio oženjen Anom tek 13 meseci. Ime Petra Popovića nalazimo i među naručiocima različitih knjiga, kao što su Zorica od Simeona Milutinovića – Sarajlije (1827), i O obhozdeniju s ljudma u prevodu Teodora Pavlovića (1831), koja je možda stigla i prekasno.
Imena prenumeranata za razna izdanja otkrivaju nam ime bečkerečkog lebcedera iz druge generacije Popovića. U pitanju je Isaija Popović (aktivan u periodu 1838-1869) za koga ne možemo sa sigurnošću reći u kakvim je bio rodbinskim odnosima sa Petrom. Godine 1838. Isaija je kao srednje ime koristio Jovan, pa možemo pretpostaviti da mu se tako zvao otac. Isaija je naručivao mnoštvo knjiga u periodu od 1838. do 1847. godine sa čestom napomenom da to radi za sina Jovana. Knjige koje je Isaija naručiovao su bile različite tematike od poezije Lukiana Mušickog Stihotvorenija (1838), do istorijskih studija kao što je Istoričesko-kritičesko opisanie bitke kosovopol’ske (1847). Isaija Popović, ne samo da je bio ljubitelj knjige, već je bio i ugledan u bečkerečkom društvu. To možemo videti u oglasu doktora Hofenrajha iz lista Velikobečkerečki nedeljnik (nem. Gross-Becskereker Wochenblatt) koji publici pojašnjava lokaciju svoje ordinacije tako što kazuje da se ona nalazi preko puta kuće Isaije Popovića lebcedera. Ovaj oglas je značajan jer na pruža i druge informacije. A to je da je 1868. Isaija i dalje bio aktivan i da mu se kuća nalazila u Kermendskoj ulici (danas Dr Zorana Kamenkovića). Naredne godine (1869) Isaija se oglašava u istom listu u cilju potražnje za mogućim šegrtom koga bi obučavao. Prema statističkom pregledu zanatskih delatnosti u približno vreme delovanja Isaije Popovića u Torontalskoj županiji je 1862. godine bilo svega 29 lecedera.
Tradiciju lecederstva u porodici Popović nastavio je sa velikim uspehom već pomenuti sin Isaije Popovića – Jovan. Godine 1870. on preuzima očev posao i ženi se Dragoslavom – Micom najstarijom ćerkom pisca i plemića Joksima Novića (1806-1868). Do udaje ona je bila glumica u Novosadskom pozorištu. Pre 1885. godine Jovan Popović se nalazio na čelu Srpske zanatske zajednice, da bi nakon toga postao i predsednik Ujedinjene zanatske zajednice. Prema pisanjima savremenika u vreme života Jovana Popovića lecederski zanat je bio dominantno u srpskim rukama u predelima Ugarske gde su razume se i živeli. Ovaj pisac takođe dodaje da je oduvek među srpskom populacijom bilo vrednih i veštih majstora ovog zanata. Jovan Popović je ove tvrdnje svakako i potvrdio svojim učešćem na Zemaljskoj izložbi u Budimpešti 1885. godine. O njegovom učešću Stevan Popović je napisao:
„Majstor Jovan je sam svojom rukom načinio dve grdne voštanice od čistoga voska od kojih je svaka metarsku centu teška – u njima devet svetnjaka od kojih svaki gori svojom čašicom do dna. Ko bi pripalio te voštanice gorile bi mu tri godine dana a vrednost im je do 800 forinti. Voštanice ove nisu livene no su rukom izvođene pa su uz čistu izradu urešene lepim srpskim i mađarskim voštanim trakama – srpskim i ugarskim grbom. Po sudu veštaka – Jovan Popović je ovom rabotom svojom prikazao remek delo liciderske veštine.“
Poslednji podatak o Jovanu Popoviću nalazimo u popisu delatnika iz 1892. godine, kada se njegovo ime našlo među šest bečkerečkih lecedera. Nije nam poznato da li je majstor Jovan imao naslednika, ali s obzirom na status koji je uživao u društvu, možemo pretpostaviti da je zasigurno imao učenike koji su lecederski zanat širili dalje mlađim pokolenjima. Delatnost tri generacije lecedera iz porodice Popović obeležila je ovaj zanat u Velikom Bečkereku i šire kroz gotovo ceo XIX vek.
Izvor: banateka.blogspot.com Autor: Dejan Vorgić
.gif)
.gif)
