Prvu gradsku elektirčnu centralu Bečkerek je dobio 1895. godine. Sastojala se iz tri parna kotla, uz koja su postavljene parne mašine sa odgovarajućim jednofaznim generatorima. Istovremeno je izgrađena i gradska mreža za visoki i niski napon.
Jedina varoška zgrada koja je do tada posedovala sopstvenu električnu centralu bila je Županija.
Rekonstrukcija mreže za prenos trofazne struje izvršena je 1925. godine, a četiri godine kasnije, grad je centralu izdao u zakup na 50 godina američkom društvu „J.G. Vajt i korporacija“, sa sedištem u Njujorku. Krajem 1937. godine ovo je društvo počelo izgradnju nove centrale na lokaciji u Ulici Brigadira Ristića 43. Podignuta je masivna zgrada od armiranog betona u koju je ugrađena tada najsavremenija oprema. Ova centrala je, podržavljena, radila i dosta godina nakon rata.
.jpg)
Transformacijom električne mreže i razvojem daljinskog prenosa električne energije, centrala biva zatvorena i napuštena, a njen armirano-betonski skelet dugo još narušava idiličnu sliku tog dela begejske obale. Zrenjaninci su ostatke objekta ubrzo prozvali „Stara centrala“.
Služila je potom, uglavnom, deci za igru. Njena unutrašnjost korišćena je i kao scenografija za snimanje fragmenata serije „Varošarije“, o Zrenjaninu. Bilo je planova za njeno rušenje, ali je, ipak, 1991. godine ustupljena za otvaranje privatnog poslovnog centra. Renovirana, danas gotovo nijednim detaljem ne podseća na zgradu iz koje se, dugi niz godina, snabdevala varoš toliko neophodnom i nezamenjivom električnom energijom.
Iz knjige „Varoške vinjete“ autora Miodraga Grubačkog
.gif)
.gif)
